Rozdział I

Republika upadła.

Darth Sidious przejął władzą nad Galaktyką, przyjmując tytuł Imperatora.

Świątynia Jedi została obrócona w pył. Ocaleli Mistrzowie i Rycerze uciekli, by schronić się na innych planetach. Spokojnie. To nie potrwa długo. Kwestią czasu pozostaje ich odnalezienie, ponieważ Lord Vader rozpoczął polowanie.

Pod czułym okiem Dartha Sidiousa, wtedy dziesięcioletni Anakin Skywalker rozpoczął szkolenie na Sitha. Jedi nigdy nie odnaleźli Wybrańca Mocy, nawet nie wiedzieli, że w ogóle istnieje, a tym bardziej nie spodziewali się, że służy Ciemnej Stronie.

Wszystko co dotąd istniało we wszechświecie, wszystkie Galaktyki będące sojusznikami Republiki, padły przed Imperatorem. Wojna była szybka, a pierwszą planetą jaka poległa była Coruscant – pomimo wzywanej pomocy, nikt z innych światów nie okazał zainteresowania. Potrójne Zero przegrało.

Nowa Era Sithów nadeszła. Co prawda jest ich jedynie dwóch – Mistrz oraz uczeń, jeden by przyjąć potęgę, a drugi, by jej pożądać, ale Jedi nie byli w stanie stawić im czoła. Użytkownicy Ciemnej Strony ponad tysiąc lat szykowali się w ukryciu na ten dzień, dzień, kiedy pokonają Jedi i cała galaktyka padnie im u stóp. Jedi, strażnicy pokoju... zawiedli.

Ambria.

Niegdyś świat zapełniony gęstymi lasami, egzotycznymi roślinami, życiem oraz Mocą. Obecnie porośnięta przez zatrutą florę, pokryta kamiennymi i piaskowymi pustyniami. Egzystencja na tej planecie zginęła podczas potężnego, sithańskiego rytuału. Lady Sith, która chciała nagiąć życie na Ambrii do swojej woli, unicestwiła prawie wszystko włącznie ze sobą. Większość zwierząt również poległa. Przetrwały jedynie śmierciożerne osobniki oraz padlinożercy. Sithanka zmieniła świat tętniący życiem w obumarłą skorupę.

Ciemna Strona, która zgromadziła się na planecie podczas odprawianego rytuału, została uwięziona w jeziorze Natth, największym zbiorniku wodnym na planecie. Woda jednak nie nadawała się do picia czy kąpieli. Albowiem została zanieczyszczona, skażona przez zło.

Ambria została niemal zapomniana w Galaktyce. Z powodu surowego klimatu i groźnych zwierząt, planeta została niezamieszkana. Jedynie uciekinierzy, bądź kryminaliści nazywali świat swoim domem, uciekając przed resztą wszechświata.

Mężczyzna w czarnej pelerynie opuścił pokład "Cienia" i ciężkimi butami postawił pierwsze kroki na szorstkim piasku. Zdjął z głowy kaptur i rozejrzał się po obumarłym klimacie. Piach, skały, góry, ani jednej rośliny, ani jednego żywego zwierzęcia.

Wiatr czesał delikatnie włosy blondyna i poruszał peleryną, która co jakiś czas odsłaniała złotą rękojeść miecza świetlnego. Sith ruszył w drogę.

Po niespełna czterdziestu minutach dotarł do swojego celu, ogromnego jeziora Natth. Ostatnim razem był tutaj dziesięć lat temu, aby stworzyć kryształ do swojej broni. Istniała możliwość odnalezienia swojego kamienia, lecz wolał go stworzyć za pomocą czarów.

Przysiadł przy wodzie i wsłuchał się w ciszę. Jedynie wiatr i woda dawały o sobie znać, nic więcej. Było to przygnębiające, lecz dla niego dawało ukojenie. Rytuał, który miał odebrać życie wszystkiemu na planecie, czym samym przedłużając egzystencję Sithanki o nieznanym imieniu, nie powiódł się, bo kobieta była zbyt głupia, żeby opanować tak trudną sztukę, jakim jest nieśmiertelność. W efekcie zabrała życie również sobie, a jej esencja życiowa oraz energia Ciemnej Strony, którą udało im się przywołać, została uwięziona w jeziorze, nad którym teraz siedział mężczyzna.

Darth Vader wiedział, że Sithanka była silna, ale nie nieomylna. Dysponowała ogromną Mocą, była dobrze wyszkolona w Magii Sithów, lecz rytuał przedłużający egzystencję przerósł jej możliwości. Na dłuższą metę nie było w tym niczego dziwnego, zaklęcia wymagały ogromnej koncentracji ze strony użytkownika Ciemnej Strony oraz wiele tygodni przygotowań. Sithanka mogła mieć o sobie wielkie mniemanie, czym przeceniła swoje siły i doprowadziła do swojej zagłady. Istniała jeszcze jedna możliwość... Sithanka mogła uzyskać złe informacje na temat tego rytuału. Z tego co Darth Vader wiedział, są to niemal starożytne zapiski.

Sith przybył tutaj po holocron nieznanej, aby zdobyć informacje o niej, jak i jej Mistrzu. Był gotowy przyjąć nową wiedzę i ich nauki, byleby poszerzyłć swoje możliwości, w końcu, chodziło tylko o potęgę.

Poczuła okropny, pulsujący ból głowy, rozsadzający jej czaszkę od środka.

Skrzywiła się i ostrożnie oparła na łokciach, mrużąc bolesne oczy, które po dwóch minutach udało się jej otworzyć i widzieć wyraźnie. Zapach, który wdychała był sterylny – z takimi najczęściej się spotykamy w szpitalach, a to wywołało u dziewczyny gęsią skórkę. Oczywiście zadawała sobie dwa, idiotyczne pytania: kim jestem i gdzie jestem. W umyśle miała jedynie pustkę, nie wiedziała nawet jaki ma kolor oczu.

Pomieszczenie było małą klitką trzy metry na trzy, całe białe. Dziewczyna powoli wstała z pryczy, zauważając, że ma bardzo sztywne ciało, jakby leżała w bezruchu parę dni... ale to chyba niemożliwe, prawda? Skierowała się w stronę drzwi, nacisnęła odpowiedni guzik do ich otwarcia i wyszła na niedługi, oświetlony korytarz.

Skierowała się na jego koniec i trafiła... gdzie? Dwa fotele, mnóstwo przycisków, światełek, jakiś drążek... O co chodzi? Podeszła otępiała parę kroków na przód... wpatrując się w czarną przestrzeń, usianą świecącymi kropkami – mniejszymi i większymi.

– Co jest... – Złapała się za włosy i mocno pociągnęła. Wyrywając parę kłaków spojrzała na swoje dłonie, gdzie widniały kosmyki ciemnych włosów.

Zaczęła biegać po innych kajutach w poszukiwaniu jakiejś żywej duszy, niestety, wszystko wskazywało na to, że znajdywała się na jakimś statku i to zupełnie sama. Wróciła do sterowni i usiadła na fotelu pilota, chowając twarz w dłoniach.

Po chwili wzięła głęboki wdech i wyprostowała się, zaczęła rozglądanie się po różnokolorowych guzikach, które swoją drogą nic jej nie mówiły. Czerwony szeroko omijała wzrokiem, zatrzymując się na mrugającym, zielonym przyciskiem średniej wielkości. Po chwili zastanowienia, przycisnęła go.

Pojawił się ekran, a na nim napisy i różne informacje, których dziewczyna nie rozumiała... Z tego też powodu zaczęła się wściekać i uderzyła pięścią w kokpit, wtem odezwał się mechaniczny głos.

– Autopilot włączony, dane potwierdzone. Kierunek: Ambria.

Ambria?

– Gorzej już chyba być nie może... – Spoglądając na kosmos dostrzegła, że wreszcie wszystko zaczęło się zmywać w jedną, białą plamę.

Blondynka przygryzła wargi i zacisnęła pięści. To takie frustrujące, nie wiedzieć kim się jest i gdzie się jest... nie pamiętała niczego, jej umysł był jedną wielką czarną dziurą, która uniemożliwiała jej skupienie. Gdziekolwiek doleci tym statkiem, to może znajdzie kogoś, kto udzieli jej jakiejkolwiek pomocy.

Zsunęła się z fotela na podłogę i usiadła po turecku splątując nogi, ponownie chowając twarz w dłoniach. Nie załamywała się, nie uroniła ani jednej łzy. Była tak wściekła, że targały nią dreszcze. Cokolwiek się jej stało, na pewno nie było to nic miłego. Ktoś musiał wsadzić ją na pokład, a potem wysłać w nieznane... najprawdopodobniej jak najdalej od domu. Czyżby miała jakiegoś wroga?

Nie wiedziała, ale obiecała sobie, że się dowie. Dowie wszystkiego. I zemści się. O tak, zemsta potrafiła być słodka, a ona zawsze dotrzymywała słowa.

Z zamyślenia wyrwał ją burczący brzuch, dziewczyna wstała i skierowała się w głąb statku szukając czegoś, co nadawałoby się do jedzenia.

~*~

Cześć! Pierwszy rozdział dodany, jest tu ktoś? ;3