Rozdział IV

Schron zatrząsł się, a z sufitu posypał się biały pyłek. Istoty różnych ras siedziały na dwuosobowych pryczach, przytulając się; nie zważając na to, czy byli spokrewnieni. W obecnej sytuacji wszyscy są bliscy i okazują sobie należyte wsparcie. Mimo że mroczne dni dopiero się zaczęły... niektórzy z nich czuli już, że ostatecznie przegrali.

Imperium wykonało najbardziej ryzykowny krok w swojej historii. Imperator już zasiadł na tronie i dowodził resztkami swoich wojsk - w celu obalenia buntów, które wybuchły na niektórych planetach. Każdy świat po kolei przegrywał, wszyscy kłaniali się nowemu władcy. Niektóre rodziny królewskie szły na ugodę z dyktatorem, chcąc tym samym zapobiec śmierci setek tysięcy istnień. Nikt im się nie dziwił i nikt ich nie obwiniał.

Kolejny potężny wybuch, schron ponownie się zatrząsł. Posypało się jeszcze więcej pyłku; w oddali było słychać płacz dziecka.

Niedaleko schroniska dla obywateli Republiki, mieściła się niedawno zorganizowana przez rebeliantów główna baza dowodzenia. Odpowiedni ludzie obserwowali radary, które wskazywały, iż bombowce zaczęły się oddalać.

– Chyba dają sobie spokój – odrzekł porucznik Wolfgang Ruck, poprawiając swoją czapkę.

– Doskonale, wreszcie odetchniemy z ulgą. – Królowa Apailana zmyła swój tradycyjny makijaż i zdjęła królewskie szaty, włosy splotła w gruby czarny warkocz, a odziana w zwykły wojskowy kombinezon wyglądała... inaczej.

Inni mężczyźni zajmujący swoje stanowiska energicznie błądzili palcami po klawiaturach, chcąc uzyskać dokładniejsze dane na temat wyrządzonych szkód.

– Pani. – Porucznik Rudolf Czarnosky obrócił się na swoim krześle w kierunku królowej. – Niemal cały pałac został zbombardowany.

Westchnęła i otuliła się ramionami. Czarnosky miał zamiar powiedzieć coś podnoszącego na duchu, ale żelazne drzwi rozsunęły się; do pomieszczenia weszła Padme Amidala w eskorcie dwóch żołnierzy. Kobiety od razu rzuciły się sobie w objęcia.

– Padme. – W głosie Apailany pomimo inwazji Imperium, zniszczonego pałacu i oblężenia Naboo, było słychać wyraźną ulgę. – Posłałam po ciebie, tak się cieszę, że jesteś!

– Przybyliśmy jak najszybciej się dało.

Królowa wysłała kilku medyków, by sprawdzili, czy nikt nie został ranny. Komputery wskazywały, że schron nie został naruszony. W końcu znajdował się kilkadziesiąt kilometrów pod ziemią, przystosowany właśnie do takich sytuacji.  

Dziewczyna tępo wpatrywała się w szorstki krajobraz planety Ambrii. Zamiast gorącym i milutkim piaskiem - powierzchnia była pokryta kamieniami – mniejszymi i większymi; gdzieniegdzie znajdowała się też zwiędła roślinka czy kłębek martwej trawy.

Brunetka nie opuściła pokładu statku; siedziała w fotelu pilota, myśląc, w jaki sposób wrócić tym czymś tam, skąd przybyła. Miała ciężki orzech do zgryzienia; ale nie była pewna, czy to na pewno orzech.

Nagle przyszły złe przeczucia; dziewczyna gwałtownie wyprostowała się w fotelu. Odgarnęła włosy do tyłu i nie wiedząc, co właściwie powinna robić, zaczęła nasłuchiwać. Nie, nie uszami, lecz umysłem... wyczuła obecność trzech zbliżających się osób, mężczyzn... tubylców, którzy byli uzbrojeni. Na pewno wyrażali zainteresowanie frachtowcem na środku pustkowia.

Postanowiła skryć się w pomieszczeniu, w którym się obudziła. Co prawda, nie było tam wiele kryjówek, ale prawdopodobieństwo, że najpierw zainteresuje ich ster było największe. Nie tracąc czasu zasunęła za sobą drzwi w kajucie, przylegając plecami do ściany i uważnie nasłuchując.

Tak, była przekonana, że jest ich troje. I nie myliła się, sądząc, że pierw sprawdzą ster. Dziewczyna nie miała wątpliwości, że tutaj wreszcie też zajrzą, szukając właściciela statku; jednak nie miała pomysłu co począć.

Pod wpływem impulsu odsunęła drzwi i starała się cichutko opuścić kajutę... niestety, Moc przestała jej sprzyjać, ponieważ piętą kopnęła puszkę po zupie, którą delektowała się kilka godzin wcześniej. Odgłos toczącego się metalu był jak gong w samo południe; brunetka dosłownie wstrzymała oddech i znieruchomiała. Mężczyźni w końcu zaczęli coś do siebie krzyczeć. Mimo że znajdowali się kilka metrów przed nią - ich słowa nie docierały do jej uszu.

Rzuciła się do ucieczki, nie bardzo wiedząc dokąd uciekać i czy w ogóle ma jakieś szanse. Jeśli nawet wpadnie w ich łapy...bco jej zrobią? Cóż, nie wyglądali na przyjaznych, a dziewczyna nie miała zamiaru poddawać się z własnej woli. Nie rozumiała nawet, dlaczego w ogóle ją gonią. Czy nie powinni być bardziej zainteresowani statkiem? Kto chciałby mieszkać w takim miejscu? Frachtowiec był ich szansą na ucieczkę.

Biegła na tak szybko jak mogła, adrenalina także robiła swoje; przez co ta prawie w ogóle nie odczuwała zmęczenia. Była tylko jeszcze jedna rzecz, a właściwie trzy. Któryś z mężczyzn przykucnął i namierzył cel; oddając strzał był pewien cudownego trafienia... oczywiście nie mylił się. Tacy ludzie jak on, rzadko się mylą. Trafił dziewczynę w łydkę, przez co upadła na szorstką ziemię, wijąc się z bólu.

Podeszli do niej powoli; brunetka przewróciłą się na plecy, chcąc widzieć napastników. Jeden łysy z zarostem i dwóch czarnowłosych; każdy z nich napakowany, każdy uzbrojony. To koniec, przeszło jej przez myśl, lecz zaraz zacisnęła pięści.

– Czego ode mnie chcecie?!

Jej frustracja bawiła ich, nie zamierzali szybko odpowiadać. Zamiast tego wpatrywali się w nią jak wilki w swoją zdobycz; łysy z kieszeni wyciągnął papierosa. Odpalił, kucając przy brunetce, która chcąc się od niego oddalić zaczęła się czołgać.

Łysy zachichotał.

– Daleko nie zajdziesz.

Chuchnął na nią dymem, a ona odpowiedziała atakiem kaszlu.

Wściekłość, jaka ją ogarnęła była nie do opisania. Szydzili z niej, drwili, wykorzystując obojętność i niesamowitą moc frustrującej ciszy. Dziewczyna poczuła falę przepływającej energii, pochłaniającej jej ciało. Moc i siła, której doznała była jej obca, lecz dokładnie tego potrzebowała.

Łysy wyciągnął w jej kierunku wielką, brudną dłoń, opuszkiem palca dotykając policzka.

– Wiesz, że te miejsce jest nieodpowiednie dla małych i samotnych dziewczynek?

Brunetka zacisnęła zęby i obiema dłońmi chwyciła mocno jego rękę; twarz mężczyzny sugerowała, iż nie spodziewał się takiego ruchu z jej strony - a zwłaszcza tego, co miało nastąpić. Dziewczyna niezwykle mocno szarpnęła jego ręką, a następnie odrzuciła od siebie jak jakiegoś wstrętnego śmiecia. W tym momencie do uszu wszystkich w pobliżu dotarł charakterystyczny trzask, a następnie wrzask łysego, któremu brunetka prawie wyrwała ramię; zwisało teraz bezwładnie, niesprawne.

˜– Ta dziwka prawie oderwała mi rękę! – syknął, a w swoich słowach zamieścił tyle jadu, ile tylko zdołał.

Dwójka pozostałych mężczyzn postanowiła nie cackać się z problemem; wycelowali w dziewczynę ze swoich pistoletów blasterowych. Gdy już mieli nacisnąć spust... coś czerwonego obcięło obojgu głowy.

Ów czerwone „coś” okazało się szkarłatnym „świderkiem”, a raczej śmiercionośną bronią; wróciło prosto do człowieka odzianego w czarną pelerynę. Nikt nie dostrzegał jego twarzy, ukrytej w głębokim kapturze, a „świderek” okazał się świecącym mieczem, który brunetka pierwszy raz widziała na oczy. Bardziej niż broń... jej uwagę odwracała aura emanująca od mężczyzny; wyczuwała same złe rzeczy, najgorsze, jakie mogła sobie wyobrazić. Czuła też nieposkromioną siłę i potęgę.

Postać zwróciła się do łysego, który zrywał się do ucieczki - lecz nie zdążył. Padł martwy od jednego ciosu. Wtedy ów ktoś przekręcił głowę w stronę dziewczyny - niezdolnej do ucieczki z powodu bólu. Obleciał ją strach. Miecz zgasł, a brunetka poczuła, że coś obejmuje ją za szyję. Nim zdołała się opanować, niewidzialna ręka gwałtownie pociągnęła jądo góry; sprawiając, że zwisała bezwładnie w powietrzu.

A więc to koniec. 

Betowała: Annie. 

~*~

Przepraszam za niezwykle długą przerwę, kwiecień zawsze jest dla mnie najcięższym miesiącem w roku szkolnym, nawet jeśli akurat wtedy jest przerwa wielkanocna. Miałam mnóstwo roboty w szkole, jeszcze dodając do tego nieszczęsne bierzmowanie... no cóż, przynajmniej niedługo będę miała to z głowy.

Jak wspominałam, kwiecień jest dla mnie najgorszym miesiącem, z kolei maj jest najlepszym. Dlaczego? Dowiecie się mniej więcej w za ponad tydzień na blogu I give you my heart, co oznacza, że szykuję na pewien dzień coś specjalnego. 

Pewnie zauważyliście (nie żebym sądziła, że jesteście wszyscy ślepi), że na blogu zagościł nowy szablon autorstwa Evelyn, za co bardzo jej dziękuję! (Punkt 3 w informacjach). 
Chciałabym też przeprosić za wszystkie błędy, które miały miejsce w tym rozdziale. Dziwnie się pisze o później porze. :D

Nie pozostaje mi nic innego jak wrócić do pisarskiej formy i życzyć wam wszystkim równie rozsadzającej weny. 

Pozdrawiam!